Als een politicus, een publiek persoon of een krant bereid is een kandidaat zijn steun te geven in de voorverkiezingen. Kandidaten zijn druk in de weer om mensen in hun kamp te krijgen: hoe meer steun van geloofwaardige bobo’s, hoe serieuzer hun campagne lijkt. Wie er niet in slaagt om veel mensen aan zijn kant te krijgen, loopt onherroepelijk tegen de vraag of zijn kandidatuur wel serieus is te nemen.
Een grass roots-kandidaat moet het meestal zonder steun doen, zeker in het begin. Zo waren de bekende politici in 2003 nogal bang om hun nek uit te steken voor Howard Dean, een kandidaat waar het partij-establishment niet dol op was. De ironie wilde dat net toen Dean die steun wel kreeg, van Jimmy Carter en Al Gore, zijn campagne begon te wankelen. Dan hadden degenen die hun endorsement hadden gegeven aan John Kerry maar vervolgens bijna een jaar lang hun hart vasthielden, het beter gezien.
Natuurlijk heeft een kandidaat die steun nodig maar het is tweerichtingsverkeer. Dit zijn politieke gunsten die in een later stadium mogelijk een voordeel opleveren. De kans dat je minister zou worden in een regering-Hillary Clinton is een stuk kleiner als je actief campagne hebt gevoerd voor Barack Obama of voor John Edwards. En dan hebben we het nog niet eens over ambassadeursposten.
Zodra een serieuze kandidaat de race beëindigt (drops out), ontstaat er dan ook een wild gevecht om de mensen die hem of haar hadden gesteund over te nemen. Soms kan de kandidaat die ophoudt zelf zijn endorsement duur verkopen. Als hij bijvoorbeeld in aanmerking wil komen voor een kandidatuur voor het vicepresidentschap, helpt het om een wit voetje te halen bij degene die straks gaat winnen.
De steun van Oprah Winphrey was uiteraard belangrijk voor Obama en het valt te betogen dat de keuze van Ted Kennedy, voorzien van familieleden Obama over een geloofwaardigheidsdrempel heen hielp. In 2008 wilde niemand de endorsement van president Bush of Dick Cheney. Die hielden zich wijselijk op de achtergrond (en Cheney, geheel in stijl, haatte McCain).