Er wordt wel gezegd dat bijna de helft van alle Amerikanen zijn wortels zou kunnen herleiden tot de aankomst van minstens één familielid die als immigrant aankwam op Ellis Island. Dat lijkt overdreven maar het is wel zo dat op het eiland voor de kust van Manhattan miljoenen immigranten voet op Amerikaanse bodem zetten. van 1892 tot 1924 functioneerde op dit eiland het Amerikaanse opvangcentrum voor immigranten.

Voor 1854 was er geen specifieke plek in New York waar de immigranten voet aan wal zetten. De 319.000 immigranten die dat jaar op de pieren van South Street arriveerden, stroomden zo Manhattan in. In 1855 werd Castle Garden, een fort aan de zuidpunt van Manhattan, het ontvangstcentrum. Tegen het einde van de jaren tachtig voldeed het steeds minder. Men begon met de bouw van een heel nieuw centrum, op Ellis Island.

Direct vanaf de boot kregen ze hier een eerste medisch onderzoek, soms een test en een beoordeling of ze aan de vereisten voor immigratie voldeden. Overigens moesten alleen de derde klas en de dekpassagiers deze behandeling ondergaan. De eerste en tweede klaspassagiers kregen een oppervlakkige controle aan boord van de schepen waarmee ze aankwamen en konden dan vertrekken. De gedachte daarachter was dat passagiers de kosten van zo’n kaartje konden veroorloven waarschijnlijk genoeg geld hadden om zichzelf in Amerika te redden.

Als de papieren van de andere emigranten in orde waren en hun gezondheid niet zichtbaar slecht, duurde de controle op Ellis Island drie tot vijf uur. De inspecties vonden plaats in de Registry Room, ook wel bekend als de Great Hall waar doktoren een snelle controle uitvoerden – vooral op glaucoma, een oogziekte. Er werd gezegd dat de doktoren in één blik konden zien wat iemand mankeerde. De immigranten moesten ook een lijst met vragen beantwoorden, bijvoorbeeld of ze minstens 25 dollar bij zich hadden. Het antwoord ‘ja’ was voldoende, je hoefde ze niet te laten zien.

Ellis Island had de bijnaam Island of Tears maar in de praktijk viel dat nogal mee. De meeste immigranten verbleven er maar een paar uur en minder dan twee procent werd teruggestuurd.

Voor Ellis Island was de drukte voorbij nadat in 1924 de immigratiebeperkingen waren doorgevoerd. Daarna werd het eiland nog wel gebruikt om politieke vluchtelingen op te sluiten en in de Tweede Wereldoorlog om Duitsers en andere ‘enemy aliens’ onder te brengen.

Sinds 1990 is Ellis Island ingericht als museum.