Joe Kennedy III gaat vanavond het antwoord op Trump geven. Uiteraard is dat een doelbewuste keuze van de Democraten. Maar het is nog niet zo eenvoudig om er een succes van te maken. Na een uur Trump is de aandacht behoorlijk verwaterd en een misstap is snel gemaakt.
Uiteraard is het doelbewust. Iedereen kan dit doen maar zo contrasteer je de oude, misschien niet helemaal gezonde (dementerende?) narcist die Trump is met een nazaat van een familie die volgens iedereen de publieke zaak heeft gediend en daarvoor ook een behoorlijke prijs heeft betaald.
De Kennedy familie heeft nog steeds een soort symboolwerking, al vraag ik me af of dat vandaag de dag nog steeds zo sterk is. Ik betwijfel ook of Amerikanen na de Clintons en de Bushes zomaar op basis van een naam iemand zullen omarmen die Kennedy heet. En vergeet niet dat inmiddels met de symboliek ook een karrenvracht aan lijken in de kast meekomt: de seksverslaving van JFK, zijn medicijngebruik en de leugens daarover, de misschien wat minder heldere belofte van Robert, het succes van Edward als senator maar tegelijk zijn drankgebruik, vrouwen en andere kenmerken, in dit geval met de verontschuldiging dat Edward (Ted) wel een heel zware last droeg.
Als ik Kennedy’s speechschrijver was dan zou ik het Republikeinse egoïsme voor de rijken, het gebrek aan beleid dat het land aaneensmeedt, de grote problemen van Amerika waar Trump niets aan doet (verslaving, ziektekosten, onverzekerde kinderen, onderwijs, ongelijkheid, infrastructuur – al verwacht ik wel een opmerking van Trump daarover). Maar ik zou het niet als een waslijst brengen maar als een mooi verhaal met als motto: dit is een samenleving, geen club van rijke mensen die zichzelf bevoordeelt. Met als kernboodschap iets wat Billy Clinton in 2012 op de conventie van Obama zei:’We are in this all together’. Zijn vrouw vergat dat in 2016.
Er zit ook een risico aan voor de jonge Kennedy. In het verleden waren niet al dit soort reacties een succes. Rubio zakte door het ijs, Jindall idem. Bovendien is hij kwetsbaar voor Repubilkeinse kritiek dat Kennedy het soort van progressief denken vertegenwoordigt waar Amerika in 2016 nou juist niets van moest hebben.
Lastig is ook dat de Democraten niet te wanhopig moeten lijken. Na de Oprah gekte die werkelijk nergens op sloeg, zit niemand te wachten op Kennedy gekte. De krant zonder mening is er al voor gegaan met de kop ‘Is Joe Kennedy de nieuwe politieke ster in Amerika?’ Nee dus, tot nader order. En wacht u voor de mediahype – er kan nog een hype komen die achter deze verborgen zit.