Angel Island, Californië

Angel Island, het opvangcentrum in de baai van San Francisco, werd geopend in 1910. Het gold als het Ellis Island van het westen, maar de verschillen waren groter dan de overeenkomsten. Terwijl bij Ellis Island het zo snel mogelijk ‘verwerken' van grote hoeveelheden mensen vooropstond, was Angel Island vooral een detentiecentrum. De locatie, in de baai vlakbij het gevangeniseiland Alcatraz, werd gekozen omdat ontsnapping vrijwel onmogelijk was en het isolement volledig. Een van de rechtvaardigingen was dat ‘vreemdelingen uit oriental countries vaak gemene ziekten met zich dragen en dus quarantaine noodzakelijk is'. In de praktijk werden mensen gewoon lange tijd vastgehouden op Angel Island. Driekwart van de Chinezen werd geïnterneerd tot officieel was vastgesteld ‘wie ze waren'. Sommigen moesten maanden op Angel Island blijven. Zo'n twintig procent van de nieuwkomers werd teruggestuurd.

Over Angel Island kennen we dan ook aanzienlijk meer verhalen van slechte behandeling dan van Ellis Island, al deden ze in slecht management niet voor elkaar onder. Volgens de Chinezen die er werden vastgehouden leek Angel Island op een gevangenis, zonder veel lucht of licht. Ze mochten geen contact opnemen met de buitenwereld. Soms was er niet genoeg te eten, onder meer omdat de leiding meende dat Chinezen maar twee keer per dag aten. In 1919 ontstond er een rel van voldoende omvang om troepen naar Angel Island te sturen. De gedetineerden schreven gedichten op de muren, nu nog te zien in het National Historic Center dat Angels Island is geworden. Deze poëzie vertelde over de de zorg, frustratie en woede van de immigranten. Veel later werden ze overgeschreven door een student die in 1926 aankwam, Yu-shan Han, een student die er lange tijd werd opgesloten – ook al werd zijn reis gesponsord door een senator. In de jaren twintig werden veel Japanse 'picture brides' in Angel Island ontvangen. Dat waren echtgenotes van Japanse Amerikanen, gekozen op basis van een foto.