Ik heb nooit veel gehad met Bernie Sanders. Een weinig tot stand brengende onafhankelijke senator die dankzij Hillary Clintons dominantie ineens de Democratische voorverkiezingen kon domineren. Hij noemt zichzelf soms socialist, soms democratische socialist, soms socialistisch democraat.

In de vroege jaren tachtig was er een deel van de Democraten dat zich afficheerde als Democratic Socialists. Op de campus van Columbia University, waar ik toen studeerde, genoot deze club enig aanzien. Hun leider was de zeer gerespecteerde Michael Harrington, die in 1962 het baanbrekende boek The Other America had geschreven, een aanklacht tegen de enorme armoede in het rijkste land van de wereld. Ook ander werk van Harrington was interessant. Hij was actief op de Democratische conventies waar ik hem als journalist tegenkwam in 1984 en 1988 (hij overleed in 1989).

Het bovenstaande is een aanloop naar wat ik zie als een gevaarlijke ontwikkeling voor de Democraten: de illusie dat Trump van Democratische (en ex-Obama kiezers) linkse types heeft gemaakt. De overwinning van Alexandria Ocasio-Cortez in de voorverkiezingen in New York, een paar weken geleden, heeft Sanders en aanhangers het idee gegeven dat dit een links moment is. Ik begrijp het sentiment maar ik denk dat ze het verkeerd hebben. Niet dat ik terugwil naar het grijze, meebewegende derde weg geneuzel van Kok-Clinton-Blair, maar een linkse koers lijkt me tot mislukken gedoemd.

Want dit is mijn doemscenario. De Democraten winnen in november 2018 het Huis, met een groep nieuwkomers die nogal heterogeen is. Op zich geen probleem, ze zullen het wel eens worden dat de bejaarde tante Nancy Pelosi moet verdwijnen als Speaker. De senaat blijft, vrees ik, Republikeins. Het betekent dat er in de tweede helft van de regering Trump niets tot stand komt, veto’s bij de vleet.

In 2020, in mijn doemscenario, zal Trump of dood zijn (hartaanval) of zich niet kandidaat stellen (revolutie tot stand gebracht, wegwezen). Dat opent het veld bij de Republikeinen voor een flink aantal min of meer gematigde kandidaten. Denk aan Marco Rubio, Ted Cruz (niet gematigd en hopelijk overleefd hij de verkiezingen in Texas in 2018 niet), maar bovenal de immens verstandige gouverneur John Kasich, vergeleken met wie de nitwit Mike Pence een nitwit lijkt, en nog meer bovenal, Nikki Haley, nu ambassadeur bij de VN.

Als er een vrouwelijke president komt dan zou me niet verbazen als dat een Republikeinse is en de enige die ervoor in aanmerking komt is Haley.

Maar verder met het doemscenario. De Democraten hebben zo’n twintig kandidaten in de aanbieding, onder wie bejaarden als Joe Biden en Bernie Sanders, en bjjna bejaarden als Elizabeth Warren. Bijna al die kandidaten zijn door Sanders en zijn aanhang misleid geraakt dat links het antwoord is op Trump in plaats van competentie. Denk aan Kamela Harris, Cory Brooker, Kristen Gillibrand, Chris Murphy en Harrod Brown. De gematigde types zoals Deval Patrick of mijn huidige favoriet Eric Garcetti, worden afgeslacht in de debatten en in de voorverkiezingen loopt het alle kanten op.

In dit scenario eindigden de Republikeinen met een verstandige, relatief gematigde kandidaat, de Democraten met een beschadigde linkse activist. Ik weet wel wie dat gaat winnen. Natuurlijk loopt het allemaal anders als Trump zelf kandidaat is maar ook dan vrees ik dat een gepolariseerde linkse aanval op zijn incompetentie en zijn boze kiezers alleen maar kan leiden tot zijn herverkiezing.

Ik hoop dat ik ongelijk heb maar voorlopig zie ik bij de Democraten nog geen eensgezindheid. Misschien is het daarvoor te vroeg, en ze moeten eerst maar eens in november winnen – dat wordt nog moeilijker dan gedacht. Maar als doemscenario is het goed om in het achterhoofd te houden, zeker als Bernie de boel op stelten zet.