Crazy rich Asians.

Zaterdag zag ik in Pathé de Munt de film Crazy Rich Asians, in de media die ik lees de meest besproken film van het moment. De bijna volle zaal was voor ongeveer de helft gevuld met Aziaten, van wie mijn Chinees-Amerikaanse echtgenote er een was. Zij had me meegesleept, zoals ik denk dat een flink aantal mensen die avond gezelschap vormde voor kijkers van Aziatische afkomst.

De film is een rom com, een genre dat blijkbaar nooit verveelt. Boy meets girl, allerlei obstakels doemen op en de film eindigt met boy en girl die nog lang en gelukkig samenleven. Denk When Harry meets Sally, Sleepless in Seattle of Have I got mail for you. Ik sta niet boven dit soort films, dat kan ik ook moeilijk claimen: ik heb ze gezien, zij het meestal op televisie. Laat ik het maar bekennen: Pretty Woman spreekt me nog steeds aan. Alles was aanwezig. De cliché homo die een tussenrol vervult. De maffe vriendin met down to earth adviezen. Een eind scène in een vliegtuig die veel weghad van het einde van Crocodile Dundee, op het perron van de subway. Onthutsend zwak, eerlijk gezegd. Ik kom er nog op terug, dat einde.

Dat was niet de reden voor alle publiciteit. Primair ging die over de blijkbaar belangrijke vaststelling dat de hele cast bestond uit Aziaten (nou ja, afgezien van twee suckers waarmee de film opent en die dan ook hun bekomst kregen). Nooit eerder gebeurd, schijnt het. Scarlett Johansson kreeg een hoop shit over zich heen toen ze een geisha speelde. Laat ik hier niet in de diepe krochten van cultural appropriation duiken, dat is iets voor een andere keer. Overigens begint, onvermijdelijk, het gezeur alweer rondom deze cast: Singapore heeft ook andere etniciteiten dan alleen Chinees. Die zie je niet. Inderdaad. Het ging over de Chinese gemeenschap in Singapore die waarschijnlijk aan heel wat touwtjes trekt en daardoor filty rich is.

Allemaal Aziaten dus. Het viel me niet bijzonder op, de film ging uiteindelijk over allemaal Aziaten. Hij speelt grotendeels in Singapore en je vraag je af hoeveel die semi-autoritaire stadsstaat heeft betaald voor deze publiciteit. Ik was blij dat we de late voorstelling hadden genomen want de food markets in Singapore zien er, inderdaad, geweldig uit. Gelukkig hadden we al gegeten. Mijn vrouw verzekerde me dat alleen het eten al een stop in Singapore rechtvaardigde op de wereldreis die we ooit gaan ondernemen. Verderop in de film maakt de familie van de manlijke hoofdpersoon, een superrijke onroerendgoed boer, samen dumplings.

Boy en girl gaan naar Singapore voor een bruiloft en om haar voor te stellen aan de familie (na een jaar daten weet de girl niet dat de boy een miljardenfamilie vertegenwoordigt, maar goed, de suspension of disbelief is een voorwaarde om dit soort films te genieten). Die rijke toplaag in Singapore is ‘niet enkel rijk’ zoals een hoofdpersoon zegt maar ‘crazy rich’. De bachelor parties, de bruiloft, het dagelijks leven laten dat zien. Het leukst is de familie van girls vriendin, zo’n weird type dat ook nodig is in deze films (denk Four Weddings and a Funeral en Notting Hill). Het interieur van hun huis is geïnspireerd ‘op Versailles en de badkamer van Donald Trump’. Als de kinderen hun bordje niet leegeten zegt de over the top vader: denk aan de kindertjes in Amerika die honger lijden. Best wel leuk eigenlijk.

De hele film zit vol inside Aziatische grapjes – de zaal herkende ze, ik hobbelde er als buitenstaander, zij het een met meer dan dertig jaar ervaring, soms achteraan. Girl wordt buitengesloten door matriarch en kloten behandeld door de bitches die in Singapore uit zijn op de boy, erfgenaam van het familiekapitaal. Girl, zelf professor economie in New York, besluit dat ze haar kloten kunnen kussen (excusez dit foute beeld) en vertrekt. Scene in vliegtuig, hereniging, klassiek einde rom com.

De film heeft een onderliggend thema dat bekend klinkt. De op familie en bredere verplichtingen gerichte Chinese mentaliteit tegenover de Amerikaanse houding gericht op persoonlijk geluk. De matriarch heeft het er geregeld over en is zelf een voorbeeld van het opgeven van ambities ten bate van de familie. De girl heeft haar eigen loyaliteit aan haar moeder maar de tegenstelling is duidelijk. Zeer herkenbaar, kan ik zeggen. Chinese families houden wel van guilt trips voor hun kinderen. Kinderen zorgen voor hun ouders, zo was het in de old country, zo is het in de VS en elders. Wie dat niet doet, stelt zichzelf buiten de morele orde.

Voor mij zakte het hele geval door het ijs in de laatste scènes. Boy en girl worden op het dakterras van zo’n Singapore toren in een extravagante party ontvangen door de hele club mensen die de girl nou juist achter zich gelaten had. Iedereen is vrolijk, iedereen lacht alsof er niets is gebeurd. Girl oogt happy, omringd door die crazy rich Asians en de bitches die haar tot het diepst toe beledigd hebben. Het haalde de hele film onderuit. Vreemd, ik snapte het niet maar ik ben dan ook geen Aziaat, laat staan een crazy rich Aziaat.